افراد مبتلا به اختلال شخصيت اجتنابي به دليل ترس از طرد شدن و قضاوت توسط ديگران ، از موقعيت هاي اجتماعي اجتناب مي كنند. با اين حال ، از آنجا كه اكثر افراد مبتلا به اين بيماري مي خواهند روابط خود را برقرار كنند ، ممكن است بيشتر به كار روان درماني پاسخ دهند.

اختلال شخصيت اجتنابي چيست؟

اختلال شخصيت اجتنابي يكي از گروه بيماري هايي است كه به عنوان اختلالات شخصيت شناخته مي شود. اين اختلالات ، به طور كلي ، الگوهاي رفتاري پايدار و خارج از هنجارهاي فرهنگي است كه باعث رنج فردي يا اطرافيان مي شود. اختلال شخصيت اجتنابي با ساير اختلالات شخصيتي همراه با احساس عصبي و ترس دسته بندي مي شود. افراد مبتلا به اختلال شخصيت اجتنابي داراي احساس مزمن مزمن و ناكافي هستند و نسبت به قضاوت منفي توسط ديگران بسيار حساس هستند. اگرچه آنها دوست دارند با ديگران تعامل داشته باشند ، اما به دليل ترس شديد از طرد شدن توسط ديگران ، تمايل دارند از تعامل اجتماعي جلوگيري كنند.
اختلال شخصيت اجتنابي چقدر شايع است؟

تخمين زده مي شود كه حدود 2.4٪ از جمعيت ايالات متحده داراي اختلال شخصيت اجتنابي باشند. به نظر مي رسد به طور مساوي بر مردان و زنان تأثير مي گذارد. مانند ساير اختلالات شخصيتي ، علائم اختلال شخصيت اجتنابي ممكن است در كودكي مورد توجه قرار گيرد و اغلب باعث ايجاد ناراحتي در نوجواني يا اوايل بزرگسالي مي شود. اختلال شخصيت اجتنابي معمولاً در افراد زير 18 سال مانند بسياري از اختلالات شخصيتي ديگر تشخيص داده نمي شود زيرا بايد شواهدي وجود داشته باشد كه اين الگوهاي رفتاري پايدار و انعطاف پذير نيستند و به راحتي با گذشت زمان از بين نمي روند.

چه عواملي باعث اختلال شخصيت اجتنابي مي شود؟

علت دقيق اختلال شخصيت اجتنابي مشخص نيست. با اين حال ، اعتقاد بر اين است كه هر دو ژنتيك و محيط زيست نقش دارند. اعتقاد بر اين است كه اختلال شخصيت اجتنابي ممكن است در خانواده ها از طريق ژن منتقل شود اما اين هنوز ثابت نشده است. عوامل محيطي ، به ويژه در كودكي ، نقش مهمي دارند. كمرويي ، كه در كودكان خردسال غالباً طبيعي است ، در نوجوانان و بزرگسالي در افراد مبتلا به اختلال شخصيت اجتنابي ادامه دارد. مبتلايان به اين اختلال معمولاً تجربيات گذشته در مورد عدم پذيرش والدين يا همسالان را گزارش مي كنند كه مي تواند بر عزت نفس و احساس ارزشمندي فرد تأثير بگذارد.
علائم اختلال شخصيت اجتنابي چيست؟

براي افراد مبتلا به اين اختلال ، ترس از طرد شدن به قدري شديد است كه آنها انزوا را انتخاب مي كنند تا اينكه در يك رابطه رد شوند. الگوي رفتاري در افراد مبتلا به اين اختلال از خفيف تا شديد متفاوت است. علاوه بر ترس از تحقير و طرد شدن ، ساير صفات مشترك افراد مبتلا به اين اختلال شامل موارد زير است:

    آنها بيش از حد حساس هستند و به راحتي از انتقاد يا عدم پذيرش آسيب مي بينند.
    آنها در صورت وجود ، دوستان صميمي كمي دارند و تمايلي به درگير شدن با ديگران ندارند مگر اينكه مورد پسند واقع شوند.
    آنها در محيط هاي اجتماعي و روابط اضطراب شديد (عصبي بودن) و ترس را تجربه مي كنند ، و آنها را وادار مي كند تا از انجام فعاليت ها يا مشاغلي كه در كنار ديگران بودن است خودداري كنند.
    آنها تمايل دارند در موقعيت هاي اجتماعي به دليل ترس از انجام اشتباهي يا خجالت كشيدن ، خجالتي ، ناجور و خودآگاه باشند.
    آنها تمايل دارند در مورد مشكلات احتمالي اغراق كنند.
    آنها به ندرت چيز جديدي را امتحان مي كنند يا شانس مي آورند.
    آنها از خود تصور ضعيفي دارند و خود را ناكافي و فرومايه مي دانند.