اختلال دو قطبي

اختلال دو قطبي ، كه قبلاً آن را افسردگي شيدايي مي ناميدند ، نوعي اختلال رواني است كه با دوره هاي افسردگي و دوره هايي از خلق و خوي غيرطبيعي مشخص مي شود كه هر كدام از روزها تا هفته ها ادامه دارد. [4] [5] [7] اگر خلق وخوي شديد شديد يا همراه با روان پريشي باشد ، به آن شيدايي مي گويند. اگر شدت آن كمتر باشد ، به آن هيپومانيا گفته مي شود. [4] در طي شيدايي ، فردي رفتار يا احساس غيرطبيعي ، شادي يا تحريك پذيري غير عادي دارد ، [4] و آنها غالباً تصميمات تكان دهنده اي مي گيرند كه كم توجهي به عواقب آن دارند. [5] معمولاً در مراحل شيدايي نياز به خواب نيز كاهش مي يابد. [5] در دوره هاي افسردگي ، فرد ممكن است گريه كند و ديد منفي نسبت به زندگي و ارتباط چشمي ضعيف با ديگران داشته باشد. [4] خطر خودكشي زياد است. طي يك دوره 20 ساله ، 6٪ از افراد مبتلا به اختلال دوقطبي با خودكشي مردند ، در حالي كه 30-40٪ درگير خودزني بودند. [4] ساير مسائل بهداشت روان ، مانند اختلالات اضطرابي و اختلالات مصرف مواد ، معمولاً با اختلال دو قطبي همراه است.

در حالي كه علل اختلال دو قطبي به روشني درك نشده است ، تصور مي شود كه عوامل ژنتيكي و محيطي در اين دو نقش دارند. [4] بسياري از ژن ها ، هر كدام با اثرات كوچك ، ممكن است در ايجاد اختلال نقش داشته باشند. [4] [8] عوامل ژنتيكي حدود 70-90٪ خطر ابتلا به اختلال دو قطبي را تشكيل مي دهد. [9] [10] عوامل خطرساز محيطي شامل سابقه سو abuse استفاده در دوران كودكي و استرس طولاني مدت است. [4] اين بيماري در صورت وجود حداقل يك دوره شيدايي ، با يا بدون اپيزودهاي افسردگي ، به عنوان اختلال دو قطبي I طبقه بندي مي شود و اگر حداقل يك قسمت هيپومانيك (اما بدون دوره هاي شيدايي كامل) و يك دوره افسردگي اساسي وجود داشته باشد ، به عنوان اختلال دو قطبي II طبقه بندي مي شود . [5] اگر علائم ناشي از دارو يا مشكلات پزشكي باشد ، به عنوان اختلال دو قطبي تشخيص داده نمي شود. [5] ساير شرايطي كه علائم همپوشاني با اختلال دو قطبي دارند شامل اختلال بيش فعالي و نقص توجه ، اختلالات شخصيتي ، اسكيزوفرني و اختلال مصرف مواد و همچنين بسياري از ساير موارد پزشكي است. [4] براي تشخيص آزمايش پزشكي لازم نيست ، اگرچه آزمايش خون يا تصويربرداري پزشكي مي تواند ساير مشكلات را رد كند. [11] تثبيت كننده هاي خلقي - ليتيوم و برخي از داروهاي ضدتشنج مانند والپروات و كاربامازپين - اصلي ترين عامل جلوگيري از عود طولاني مدت هستند. [12] داروهاي ضد روان پريشي در طي دوره هاي حاد جنون و همچنين در مواردي كه تثبيت كننده هاي خلقي ضعيف تحمل مي شوند يا بي اثر هستند يا در مواردي كه رعايت آنها ضعيف است ، تجويز مي شوند. [12] برخي شواهد نشان مي دهد كه روان درماني روند اين اختلال را بهبود مي بخشد. [13] استفاده از داروهاي ضد افسردگي در دوره هاي افسردگي بحث برانگيز است - آنها مي توانند م effectiveثر باشند اما در ايجاد قسمت هاي جنون دخيل هستند. [14] درمان دوره هاي افسردگي اغلب دشوار است. [12] الكتروشوك درماني (ECT) در دوره هاي حاد جنون و افسردگي ، به ويژه با روان پريشي يا كاتاتوني ، م effectiveثر است. در صورت امتناع فرد مبتلا از درمان ، درمان غير ارادي گاهي لازم است.

اختلال دو قطبي تقريباً در 1٪ از جمعيت جهاني رخ مي دهد. [12] در ايالات متحده ، حدود 3٪ تخمين زده مي شود كه در دوره اي از زندگي خود تحت تأثير قرار بگيرند. به نظر مي رسد ميزان آن در زنان و مردان مشابه است. [6] [16] شايعترين سني كه علائم در آن شروع مي شود 20 سالگي است. شروع زودتر زندگي با پيش آگهي بدتري همراه است. [17] حدود يك چهارم تا يك سوم افراد مبتلا به اختلال دوقطبي به دليل بيماري داراي مشكلات مالي ، اجتماعي يا مربوط به كار هستند. [4] اختلال دو قطبي در بين 20 علت اصلي معلوليت در سراسر جهان است و هزينه هاي قابل توجهي را براي جامعه به دنبال دارد. [18] به دليل انتخاب شيوه زندگي و عوارض جانبي داروها ، خطر مرگ ناشي از دلايل طبيعي مانند بيماري عروق كرونر قلب در افراد مبتلا به اختلال دوقطبي دو برابر بيشتر از جمعيت عمومي است.

دلايل اختلال دوقطبي به احتمال زياد در افراد متفاوت است و مكانيسم دقيق اين اختلال هنوز نامشخص است. [44] اعتقاد بر اين است كه تأثيرات ژنتيكي 73-93٪ از خطر ابتلا به اين اختلال را نشان مي دهد كه نشان دهنده يك م componentلفه ارثي قوي است. [10] وراثت پذيري كلي طيف دو قطبي 0.71 برآورد شده است. [45] مطالعات دوقلو توسط اندازه هاي نمونه نسبتاً كمي محدود شده است اما سهم ژنتيكي قابل توجهي را نشان مي دهد ، و همچنين تأثير محيطي را نشان مي دهد. براي اختلال دو قطبي I ، ميزان دوقلوي يكسان (ژن هاي مشابه) هر دو داراي اختلال دو قطبي I (همخواني) در حدود 40٪ هستند ، در حالي كه در دوقلوهاي برادر حدود 5٪. [24] [46] تركيبي از دو قطبي I ، II و سيكلوتيميا به طور مشابه نرخ 42٪ و 11٪ توليد مي كند (به ترتيب دوقلوهاي يكسان و برادرانه). [45] ميزان تركيبات دو قطبي II بدون دو قطبي I پايين تر است - دو قطبي II 23 و 17 درصد و تركيب دو قطبي II سيكلوتيميا 33 و 14 درصد - كه ممكن است ناهمگني ژنتيكي نسبتاً بالاتري را منعكس كند. [45] علت اختلالات دو قطبي با اختلال افسردگي اساسي همپوشاني دارد. هنگام تعريف تعهد به عنوان دوقلوهايي كه داراي اختلال دو قطبي يا افسردگي اساسي هستند ، در اين صورت نرخ همخواني در دوقلوهاي همسان به 67٪ و در دوقلوهاي برادر به 19٪ افزايش مي يابد. [47] همخواني نسبتاً كم بين دوقلوهاي برادر كه با هم جمع شده اند حاكي از آن است كه اثرات زيست محيطي مشترك خانواده محدود است ، اگرچه توانايي تشخيص آنها با اندازه هاي كوچك نمونه محدود شده است.

ژنتيكي مطالعات ژنتيكي رفتاري نشان داده است كه بسياري از مناطق كروموزومي و ژنهاي كانديد مربوط به حساسيت به اختلال دو قطبي هستند و هر ژن داراي اثر خفيف تا متوسط ​​است. [40] خطر ابتلا به اختلال دو قطبي در بستگان درجه يك مبتلايان به اختلال دو قطبي تقريباً ده برابر بيشتر از جمعيت عمومي است. به طور مشابه ، خطر ابتلا به اختلال افسردگي اساسي در بستگان افراد مبتلا به اختلال دو قطبي سه برابر بيشتر از جمعيت عمومي است. [24] اگرچه اولين يافته پيوند ژنتيكي براي شيدايي در سال 1969 بود ، [48] مطالعات پيوند متناقض بود. [24] يافته ها به شدت ناهمگني را نشان مي دهد ، ژن هاي مختلفي كه در خانواده هاي مختلف نقش دارند. [49] ارتباطات قابل توجه و قابل تكثير در كل ژنوم نشان داد كه چندين چند شكلگي تك هسته اي (SNP) متداول با اختلال دوقطبي مرتبط هستند ، از جمله انواع مختلف ژن هاي CACNA1C ، ODZ4 و NCAN. [40] [50] بزرگترين و جديدترين مطالعه مرتبط با ژنوم نتوانست مكاني را پيدا كند كه تأثير زيادي داشته باشد ، و اين ايده را تقويت مي كند كه هيچ ژني در بيشتر موارد مسئول اختلال دو قطبي نيست. [50] چندشكلي ها در BDNF ، DRD4 ، DAO و TPH1 اغلب با اختلال دوقطبي همراه بوده و در ابتدا در يك متاآناليز همراه بودند ، اما اين ارتباط پس از اصلاح براي آزمايش هاي متعدد ناپديد شد. [51] از طرف ديگر ، دو پلي مورفيسم در TPH2 مرتبط با اختلال دو قطبي شناخته شد. [52] با توجه به يافته هاي متناقض در يك مطالعه مرتبط با ژنوم ، مطالعات متعددي رويكرد تجزيه و تحليل SNP ها را در مسيرهاي بيولوژيكي انجام داده اند. مسيرهاي سيگنالينگ كه به طور سنتي با اختلال دو قطبي همراه است و توسط اين مطالعات پشتيباني مي شود شامل سيگنالينگ هورمون آزادكننده كورتيكوتروپين ، سيگنالينگ β-آدرنرژيك قلبي ، سيگنالينگ فسفوليپاز C ، سيگنالينگ گيرنده گلوتامات ، [53] سيگنالينگ هايپرتروفي قلب ، سيگنالينگ Wnt ، سيگنالينگ ناچ ، [54 ] و سيگنالينگ اندوتلين 1. از 16 ژن شناسايي شده در اين مسيرها ، سه مطالعه در مطالعات پس از مرگ در قسمت قشر پشت پيشاني پشت جلويي مغز تنظيم نشده است: CACNA1C ، GNG2 و ITPR2. [55] اختلال دو قطبي با كاهش بيان آنزيم هاي ترميم كننده DNA خاص و افزايش سطح آسيب اكسيداتيو DNA همراه است.

محيطي عوامل رواني - اجتماعي نقش مهمي در ايجاد و روند اختلال دوقطبي دارند و متغيرهاي رواني - اجتماعي فردي ممكن است با شرايط ژنتيكي تعامل داشته باشند. [57] وقايع اخير زندگي و روابط بين فردي احتمالاً به شروع و عود مجدد دوره هاي خلقي دو قطبي كمك مي كند ، دقيقاً مانند افسردگي تك قطبي. [58] در بررسي ها ، 30-50٪ از بزرگسالاني كه مبتلا به اختلال دوقطبي هستند ، تجربه هاي آسيب زا / سو استفاده را در دوران كودكي گزارش مي كنند كه با شروع زودتر ، ميزان بيشتري از اقدام به خودكشي و بيشتر اختلالات همزمان مانند اختلال استرس پس از سانحه مرتبط است. [ 59] تعداد حوادث استرس زاي گزارش شده در دوران كودكي در كساني كه بزرگسالان اختلال طيف دو قطبي را تشخيص مي دهند بيشتر از موارد فاقد آن است ، به ويژه حوادث ناشي از يك محيط سخت به جاي رفتارهاي خود كودك است. [60] به طور حتم ، در حدود 30٪ از افراد مبتلا به اختلال دو قطبي ، كمبود خواب مي تواند باعث شيدايي شود. [61] عصبي كمتر معمول است ، اختلال دو قطبي يا اختلال دو قطبي مانند ممكن است در نتيجه يا در ارتباط با يك بيماري عصبي يا آسيب از جمله سكته مغزي ، آسيب مغزي آسيب ديده ، عفونت HIV ، مولتيپل اسكلروزيس ، پورفيريا و به ندرت صرع لوب تمپورال رخ دهد.